West-Sumatra, Bukittinggi, Donau Maninjau en de Sumatraanse cultuur

Selamat siang beste mensen!

Daar zijn we weer! Ondertussen bevind ik me aan Donau Maninjau, een schitterend meer in West-Sumatra en voel ik me een stuk beter dan een week geleden. Afgelopen week is er weer heel veel gebeurd en heb ik de Sumatraanse, authentieke cultuur van dichtbij meegemaakt. Veel plekken gezien waar 0 toeristen komen. Ben jij er weer klaar? Dan neem ik je mee naar een nieuw reisverhaal!

Nachtbus Bukittinggi: hoe erg kun je afzien?
Zo, ik voelde me nog niet helemaal beter maar durfde de gok eindelijk aan om te vertrekken. Opzich geen probleem zou je denken. Er stond echter een 15 uur durende nachtrit op het programma. Gevreesd door de meeste toeristen (veel gaan zelfs helemaal terug naar het noorden om van daaruit een vliegtuig naar het zuiden te nemen om de ellendig lange busrit te voorkomen) wacht ik me deze nieuwe uitdaging. Goed, laten we het maar gewoon doen. Ik moet tenslotte toch verder naar het Zuiden komen en wel zo goedkoop mogelijk! Ik ben niet voor niks een backpacker. Vier maanden op luxe leven zou ik financieel niet redden….. En bovendien vind ik lokaal reizen een stuk avontuurlijker en interessanter!

De busreis, tja, wat moet ik daar over zeggen. Één en al bagger natuurlijk! Ik kan je vertellen dat de eerste uren enorm zwaar waren. Eigenlijk het instappen al. Ik had gehoopt mijn benen uberhaupt te kunnen bewegen maar nee, ze zaten letterlijk geklemd tegen de stoel voor me, fijn…. Ik vervloek mezelf even dat ik te lang ben en stiekem vervloek ik ook die kleine Indonesiers. Waren ze maar wat langer! Naast mij zit een stinkende, oude Indonesier die vriendelijk naar me glimlacht maar dat beter niet kan doen: wat een gebit heeft die beste man zeg…. De eerste uren loop ik te zweten en lijkt het alsof ik een terugval krijg en weer ziek wordt. Dat is geen leuk vooruitzicht als je nog 14 uur moet kan ik je vertellen. Tijdens de rit probeer ik werkelijk elke millimeter aan extra ruimte te creeren (en ja, ik kan leukere dingen verzinnen om te doen). Maar ik blijf optimistisch: ik ben natuurlijk op een fantastische reis en ik heb geluk dat ik aan het gangpad zit! Het interesseert me nu even 0 wat die kleine Indonesiers van me vinden en gooi mijn benen languit in het gangpad (zelfs dan is het nog te krap!). Wonder boven wonder gaat de reis snel voorbij. S’nachts om 3 uur hebben we een tussenstop en blijkbaar is dat het moment voor het diner: alle Indonesiers duiken op de rijst af, terwijl ik me helaas nog te beroerd voel om me aan de rijst te wagen… Tijdens de paue valt het  licht in de straten overal uit (dat gebeurt zo nu en dan hier) en zoals gewoonlijk hebben we weer buspech. Welkom in Indonesie! Maargoed, na zo’n 15 uur schommelen, bergop, bergaf en zigzaggen komen we aan.

Dit maakt Sumatra prachtig: natuur en cultuur
Bukittinggi, dat is de plaats waar ik arriveer. Ik neem de tijd om de stad te bekijken (wellicht dat sommige mensen Fort de Kock uit de geschiedenisboeken kennen, dat ligt onder andere in dit stadje). De echte pracht en praal komt echter de volgende dag en het is tegelijkertijd een spannende dag: ik ga echt op de bonnefooi met een local! We hebben afgesproken dat hij me de stad, de mooiste plekjes laat zien en ergens bij hem blijf slapen waar dat dan ook maar mag wezen (blijkt later een avontuur opzich te worden). En dus stap ik de volgende dag bij hem achterop op de motorbike. We crossen door het prachtige landschap met de typische rijstvelden. Hier moet je even stoppen met lezen en alleen maar aan het volgende woord denken: WAUW. Goed, na wat dagdromen komen we bij Herau Valley aan, een gigantische vallei bekend om de schitterende watervallen. Helaas heb ik dike pech want het is de laatste weken te droog geweest en je raadt het al: de watervallen zijn opgedroogd…. Ondanks deze teleurstelling blijft de natuur genoeg bieden en we vervolgen onze weg naar de geboorteplaats van Husen, de local die voor een paar dagen mijn gids zal zijn. Batu Sangkar, dat is het plaatsje. En het mag duidelijk zijn dat er amper een toerist komt want opnieuw zitten alle inwoners me flink aan te staren. Later hoor ik zelfs van Husen dat het hele dorp over me praat….. Tja, het is een gekke wereld hier. Het zijn opnieuw speciale dagen. Onder het schrijven moet ik overigens dit even vermelden: ik zit te typen in een internet café met allemaal jongens die computergames spelen en de jongen naast mij volgt werkelijk elke vinger die ik beweeg (hij zal het met zijn game wel niet zo goed doen vandaag). Dat niet alleen. Druk schrijvend kijk ik zo nu en dan even om me heen en dan staan er twee of drie jongens achter me te kijken voor weet ik veel hoelang…. (terwijl ik toch echt alleen maar het typen ben!)

Afijn, terug naar het verhaal. Speciale dagen dus. Ik krijg namelijk kijkjes in de Indonesische cultuur die zeldzaam zijn voor buitenstaanders. Husen neemt me mee naar zijn werkruimte, niet veel meer dan de oppervlakte van een slaapkamer. Hier werkt hij aan zijn droom: het arme Sumatra rijker maken. Jullie moeten weten dat de mensen op Sumatra vergeleken met de eilanden Java en Bali een stuk armer zijn. Niet iedereen heeft de kans om onderwijs te volgen. Husen heeft een vrijwilligersorganisatie opgestart (Sumatra Volunteer) waar hij veel tijd insteekt. Ik krijg een kijkje in zijn organisatie en hoe hij dit wil uitbouwen. Vanuit mijn opleiding help ik hem zelfs met het versterken van de strategie en we bedenken plannen om de organisatie nog wat meer body te geven. Erg leuk en interessant!

Ik vind dat ik hem moet bedanken voor alles wat hij me laat zien maar hij vindt juist dat hij mij iets moet geven omdat ik zoveel interesse in de cultuur toon en een grote bijdrage lever aan de vrijwilligersorganisatie (dat is weer zo’n andere kant van het verhaal waar ik dan eigenlijk niet aan denk, dat hij voelt alsof hij iets verschuldigt is aan mij). Pas s’avonds weet Husen een slaapplek te regelen bij iemand en wat voor één: een hele vieze en rommelige kamer met een matras waar de veren uitspatten. Dat wordt mijn slaapplek! Leerzaam is het zeker. Ik douche mezelf met een klein emmertje met uiteraard koud water (een douche hebben ze dus ook niet) en ik doe mijn behoefte hurkend aangezien het toilet zich in de grond bevindt. Lekker primitief dus!

Het is geweldig om naast toeristische activiteiten ook de cultuur van dichtbij te ervaren (merk zelfs dat ik dit veel leuker begin te vinden). Ik eet niet in restaurants maar op straat (warungs). Ondertussen vul ik mijn vocabulaire aan met wat Indonesisch voedseltermen: tahu, tempé, batwan, nasi goreng (bekend bij ons natuurlijk!), lontong, nangka en durian zijn zomaar wat etenswaren die ik tot mij neem. De volgende dag trekken we met de motorbike verder: we gaan een school waar Husen Engelse les geeft bekijken. En jahoor, ik sta nog geen seconde op het schoolplein of alle kinderen komen aangerend. Ze geven me een hand en duwen hun hoofd tegen mijn hand aan (dat was nieuw voor me). Dat gebeurt ongeveer 50 keer en dan sta ik voor de klas met allemaal verlegen kinderen. Husen wil graag dat ik iets tegen de kinderen zeg om ze te motiveren door te gaan met Engels leren (het zelfbeeld van Sumatraanse mensen is lager en Engels is iets wat niet veel geleerd wordt hier en dus ook niet gestimuleerd wordt in gezinnen). Opmerkelijk: Husen vertelt me dat dit de eerste keer (!) is dat ze een blanke zien, dus je kunt je een beetje voorstellen dat dat heel wat teweegbrengt daar. Na de nodige foto’s (iedereen wil ook nog eens apart met me op de foto….) vervolgen we onze weg naar tradtionele huizen en Husen vertelt me alles over de Minangkabau cultuur. Precies waar ik naar opzoek was hier: niet de gewone toeristische route, maar juist de gesprekken met de locals! Erg leerzaam.

Cultureel Sumatra
Gedurende deze dagen bezoeken we ook diverse Sumatraanse festiviteiten. Één ervan is Cow Racing; een koeienwedstrijd (ja echt!). Elke zaterdag houden ze deze wedstrijden en het is best grappig en tegelijkertijd zielig (de koeien worden slecht behandeld). De rijders berijden 2 koeien tegelijk door ze vast te houden aan de staarten en moeten dan door de blubber een meter of 50 afleggen. Degene die het snelste is wint de wedstrijd. Dat is een beetje de strekking! Het is echt een festiviteit aangezien veel mensen van het dorp naar deze plekken toegaan (overigens ook een plek waar ik eindelijk weer eens wat toeristen zie). We bezoeken nog meer culturele gebouwen, mooie natuurplekjes (waar we in een afgelegen hutje heerlijk genieten tussen de rijstvelden) en genieten van het Indonesisch eten.

Na 3 volle en lange reisdagen met Husen zit mijn hoofd weer helemaal vol met teveel informatie! Ik merk dat ik weer op het randje balanseer van oververmoeidheid. De vele indrukken blijven giga groot (wat ik ook zoveel mogelijk wil) en ik besluit om de volgende dag te relaxen aan het meer genaamd Donau Maninjau. En daar ben ik nu: in 2 seconden (ik hoef alleen mijn hutje uit) zit ik aan het meer. Ik geniet van het uitzicht en laat mijn gedachten de vrije loop. Is het niet heerlijk? Niemand die me gaat vertellen wat ik moet doen. Ik lees, schrijf en maak zelfs plannen om mijn bedrijf InsideFocus uit te bouwen als ik terugkom (wat gelukkig nog wel even gaat duren!). Heeeeerlijk!

Dag Sumatra, welkom Java!
Goed, vandaag ben ik weer begonnen met veel zaken uitzoeken. Ticket naar Jakarta is geboekt en morgenmiddag vlieg ik die kant op. Een nieuw eiland (ik verlaat Sumatra en kom aan op Java), andere cultuur en nieuwe activiteiten wachten daar op mij. Er wacht meteen een nieuwe uitdaging: ik ga voor het eerst in mijn leven aan couchsurfing doen! Een platform waar je via het internet met locals in contact kunt komen en hun cultuur makkelijker kunt meepikken. Als het goed is pikt hij me morgenavond bij de bus op en ontmoet ik het Javaanse gezin in Jakarta. Morgenvroeg nog even van Maninjau genieten en dan weer een paar reisuren doorbrengen in opelet, bus en vliegtuig. Ik ben benieuwd naar Java. Ik ga zien wat het gaat brengen!

Selamat tinggal!

Leroy

PS: Wil je nieuwe blogs van mij automatisch ontvangen? Aan de rechterkant kun je jezelf toevoegen aan de mailinglijst.