Het wereldwonder Borobudur, de Javaanse cultuur en de mystieke vulkanen Bromo en Ijen. Bedankt Java!

Selemat siang beste lezers en volgers!

Opnieuw heb ik geen idee waar ik moet beginnen met schrijven. Er is zoveel te vertellen! Goed, ik ga een nieuwe poging waken. Gisteren ben ik gearriveerd in Bali. Ik zit voor de laptop van Ira, een local en tegelijkertijd mijn visa sponsor, waar ik alleen kan typen in Indonesische stijl. Dat wil zeggen: een te lage tafel (rugpijn) een kraar ik hindernissen zoals het uitvallen van de stroom. Kortom, alleen een poging wagen voor het schrijven van een blog is een uitdaging, laat staan de hele backpackreis! Ik geloof dat je je wel een beetje kunt voorstellen hoe ik er nu bij zit. Laten we naar nieuwe verhalen gaan over indrukwekkende, speciale en onvergetelijke momenten. Ik neem jullie mee in de wondere wereld van Java. Het eiland van een wereldwonder, cultuur en mystieke natuur. Daar gaan we!

Overweldigende en imponerende tempels
Voor de verandering heb ik dit keer een korte treinrit voor de boeg: van het culturele Yogyakrta naar kleinere Borobudur. Borobudur, de stad met de grootste boedhistische temple ter wereld. Wie Indonesie zegt, zegt Borobudur. Elke toerist wil een bezoek brengen aan deze tempel. Zelfs als het boeddhisme je niks interesseert wil je deze adembenemende tempel niet missen!

We, de Fransman en ik, staan om 4:00 op om richting de tempel te vertrekken. Normaal gesproken moet hier een prachtige sunrise te zien zijn. Ik stap weer eens op de motorbike (waar ik al aardig aan begin te wennen) en cross met de Fransman achterop een berg op. Tijdens het rijden kom ik erachter dat we werkelijk met een belabberde motorbike rijden. Sterker nog, de motorbike is niet krachtig genoeg om een steile berg op te komen en halverwege worden we godzijdank geholpen door Indonesiers die de motorbike naar boven duwen! Eenmaal boven mag het duidelijk zijn dat we niet de enige zijn. Veel toeristen. Dat is voor mij wel even anders na al die tijd tussen de locals te hebben gezeten!

Na de sunrise dalen we af om de Borobudur van dichtbij te zien en aangezien het boeddhisme mijn interesse heeft lijkt het me een goed plan om ons te laten vergezellen door een gids. Het is werkelijk ongelooflijk, Altijd en overal bieden Indonesiers hun diensten maar wat te graag aan. Nu we echter op zoek zijn kunnen we er nergens eentje vinden! Dan maar proberen aan te sluiten bij een andere groep en al snel spot ik een groep die net begonnen is. Dat komt mooi uit!

Eenmaal aangekomen is mijn eerste gevoel overweldigend. Wat een tempel! Het is enorm. We lopen met de gids mee en ik maak letterlijk aantekeningen van wat er wordt gezegd. Principes uit het boeddhisme wil ik meenemen in mijn werk als coach. De gids neemt ons mee in boeddhistische verhalen en laat ons zelfs kennismaken met zijn spirituele kunsten: hij beweert mijn persoonlijkheid te kunnen aflezen door naar mijn hand te kijken. Geen idee wat ik er van moet geloven maar hij ziet in mij iemand die romantischm gevoelig en een leider is. Afijn, geen idee hoe betrouwbaar het is maar ik kan me er wel redelijk in vinden haha. We lopen door en de gids vertelt interessante weetjes waardoor ik de raadselachtige boeddhistische beelden op zijn minst een beetje begin te begrijpen. Lopend langs deze immense tempel realiseer ik me weer dat dit de plek is waar ik hoor te zijn. Backpacken, dat is wat ik aan het doen ben. Prachtig! Ik koop een Boeddhabeeld die symbool gaat staan voor mijn reis. Deze gaat een mooie plek krijgen bij thuiskomst!

Na de Borobudur vervolg ik mijn weg naar Prambanan, de grootste Hindoeïstische tempel van Indonesië. Ik neem afscheid van de Fransman die andere plannen heeft en vervolg zelf mijn weg richting de Prambanan. En wat een weg! Ik rij met de motorbike 50 kilometer richting de tempel en tijdens de reis worden mijn rijvaardigheden op de proef gesteld: wat een drukte! Dus daar sta ik dan, bij het stoplicht tussen allemaal andere motorbikes. Regels? Die zijn er niet! Dus slalom ik tussen auto’s door naar de voorste rij van het stoplicht zoals iedere motorbiker dat hier doet. Inhalen? Rechts, links, het maakt allemaal niks uit! Bij ieder stoplicht, en daar hebben ze er heel veel van hier, vraag ik random Indonesiërs of ik op de goede weg zit. Dat blijkt het geval te zijn en na anderhalf uur slalommen door het verkeer kom ik op de plek van bestemming aan: Prambanan. Opnieuw bevind ik me op een overweldigende plek. Daar sta ik dan als backpacker, omringt door allemaal onbekende mensen. Niemand die zich om mij bekommert of weet wat voor reis ik al heb afgelegd. Het heeft iets mysterieus. Tussen de gigantische tempels en de gedachte aan het reizen verschijnt er een klein glimlachje op mijn gezicht. Mijn adrenaline schiet weer omhoog en ik knijp mezelf in de arm. Ja,het is echt. Ik ben hier!

Javaanse cultuur
Met de gedachten van Borobudur en Prambanan nog in mijn achterhoofd verlaat ik het hostel om twee dagen bij een Javaans gezin door te brengen. Ik krijg het kleine dorpje Klipoh te zien. Hier leven slechts 662 mensen (dit houden ze keurig op een scoreboard bij!). Ik zie het primaire leven hier. Vvrouwen die om 3:00 opstaan om te werken en pas stoppen om 23:00 s’avonds. Ongelooflijk. Ze slapen vier uurtjes en werken vervolgens de hele dag om in leven te blijven. Wat mij op valt is het geluk dat deze mensen in hun ogen uitstralen. Ondanks dat ze veel minder hebben zou ik toch willen zeggen dat de gemiddelde Indonesiër gelukkiger is dan de gemiddelde Nederlander!

Tijdens mijn bezoek aan dit gezin leer ik veel over de Javaanse cultuur: pottendraaien, het dagelijkse Indonesische leven en het eten. Zo legt de eigenaar mij uit waarom zijn vrouw al om 3:15 opstaat om eten te maken. Ook krijg ik een rondleiding over de bereiding van tempe en tahu. Dit zijn twee plaatselijke voedselproducten die in Indonesië veel gegeten worden. Het wordt werkelijk overall op straat verkocht. Naast deze interessante weetjes word ik in de watten gelegd met heerlijk Indonesisch voedsel. Jammie. Ik kan prima wennen aan de Indonesische keuken!

Mystieke vulkanen
Van de overweldigende tempels en de Javaanse cultuur vervolg ik mijn weg naar twee enorme vulkanen: de Bromo en Ijen. Voor ik hier kom neem ik eerst een nachtbus die mij na 14 uur reizen op pplaats van bestemming aflevert: Probolinggo. Het perfecte plaatsje om de Bromo te bezichtigen en te beklimmen. Nog bijkomend van de reis breng ik een bezoek aan de Bromo. Ik daal af en dan word ik direct meegezogen in de omgeving rondom de Bromo. Ik bevind me opeens tussen allemaal bergen! Het is prachtig. Ik zie de Bromo aan de andere kant van het dal en na 3 kilometer wandelen arriveer ik bij de nog altijd actieve vulkaan. Daar eenmaal aangekomen ben ik op twee Indonesiërs na de enige toerist! De actieve vulkaan bevat een grote hoeveelheid zwavel en dat merk ik als ik boven sta. Ik vraag één van de Indonesiërs om een foto te maken, maar dan opeens begint de vulkaan een enorme hoeveelheid smog uit te stoten. De toerist geeft me snel mijn fotocamera terug en rent van de smog weg. Ik ben er iets rustiger onder maar het mag duidelijk zijn: hier moet je niet te lang blijven! De smog komt overall in je lichaam terecht bij het inademen.

De volgende dag gaat de wekker om 2:00. Ik wil een berg beklimmen die uitzicht geeft op de Bromo. De sunrise van de Bromo is een toeristische trekpleister, maar er zijn weinig mensen die de berg beklimmen. De meesten gaan via de jeep maar ik kies voor de goedkopere en avontuurlijkere optie: lopen! Met een hoofdlamp waan ik mij een weg door de bossen, natuur en bergen. Uiteindelijk kom ik op het viewpoint uit. Vanaf hier moeten we de sunrise mooi kunnen zijn. Samen met twee andere lopers besluiten we hoger te gaan. Na een lange klim komen we daar aan en dan volgt de teleurstelling die op onze gezichten is aft e lezen… We zijn beland bij het toeristische viewpoint! Alle toeristen worden hier met jeeps heen gebracht. Hadden we toch voor dat lagere viewpoint moeten gaan!

Na de Bromo vervolg ik mijn weg naar Ijen. Dit is een vulkaankrater die bekend staat om zijn blauwe vuur. Als ik het internet mag geloven zijn er maar twee vulkanen over de hele wereld die dit hebben: Ijen in Indonesie en een vulkaan ergens verstopt in Ijsland. Tja, dan mag ik dit natuurlijk niet missen!

Goed, de Ijen. Wekker om 0:00 en dan richting de berg! Het wordt weer tijd voor een stukje klimmen en daarna krijgen we gasmaskers om geen zwavelstof binnen te krijgen. Net als bij de Bromo is dit erg slecht voor je lichaam! Het speciale van Ijen zou het blauwe vuur moeten zijn maar voor mij is het iets anders. Ik kijk met veel respect naar de mijnwerkers. Zij klimmen en dalen af naar de zwavel en nemen het zwavel mee naar boven. Even voor jullie beeld: dit weegt gemiddeld 80 kilo. En ze doen het de hele dag! Elke stap die ze zetten is een stap van 10 centimeter. Soms hoor je ze een kreet uitschreeuwen (vermoedelijk voor de kracht die zij moeten leveren). Imponerend!

Klaar voor Bali. Bedankt Java!
Na een nieuwe busreis stap ik op de ferry richting Bali. Nieuwe ervaringen staan mij hier te wachten. Het is ook de eerste keer dat ik Ira ga ontmoeten. Zij is mijn sponsor in Indonesië (zodat ik mijn visum kan verlengen) en zij zal mij de eerste dagen meenemen in de Balineze cultuur. Tijdens mijn boottocht richting Bali droom ik nog even na van de opgedane ervaringen, prachtige tempels, Javaanse cultuur en de mystieke vulkanen. Ik ben klaar voor Bali. Bedankt voor alle mooie ervaringen Java!

Sampai Jumba!

Leroy

PS: Wil je nieuwe blogs van mij automatisch ontvangen? Aan de rechterkant kun je jezelf toevoegen aan de mailinglijst.