De harde kant van backpacken en het schitterende Tobameer

Selamat beste volgers!

Leuk dat er zoveel mensen zijn die mijn blog volgen, bedankt! Sneller dan gepland komt ik met een nieuwe blog en dat heeft een reden. Een paar dagen geleden ben ik namelijk behoorlijk ziek geworden, of beter gezegd: oververmoeid. Tenminste, dat is hoe ik het voelde. Ik heb te weinig rust genomen tijdens mijn reis en ironisch genoeg wilde ik een dag nadat het noodlot toesloeg ook echt rust gaan nemen. Net niet gelukt dus….. Laat ik jullie meenemen in een nieuw verhaal. Hier komt die!

Een nieuwe reis naar meer pracht en praal
Na een 6-urige schommelende busreis (wie weet ga ik er nog aan wennen!) van Berastagi naar Parapat werd het vanaf Parapat tijd om de ferry te pakken. Deze gaat over het prachtige en beroemde Tobameer. Het Tobameer is bijzonder aangezien het midden in een vulkaan ligt, ja je leest het goed, een meer in een vulkaan! En daar blijft het niet bij. Ik vaar niet voor niks over het meer natuurlijk, want op deze vulkaan ligt naast het Tobameer ook een eiland, en daar reis ik naartoe! Ik ga dus slapen, eten en activiteiten doen op een eiland gelegen in een vulkaan…… Achja, de reis is toch al gek genoeg dus ik zeg: Let’s go!

Tobameer
Van de haven Parapat naar het eiland Samosir neemt een halfuur in beslag. Ik word omringt door bergen (wat dus eigenlijk de randen van de vulkaan zijn) en een prachtig meer. Wat is het schitterend! Halfuurtje genieten dus op de boot. Na een lange reisdag is het tijd om mijn plekje te bezichtigen en nog even snel een rondje om het kleinere eilandje TukTuk te lopen en dan gebeurt er opnieuw iets bijzonders: het eiland is bekend om de Batak stammen die hier leven en één van hun belangrijkste gewoonten is het maken van muziek met gitaar en zang. Tijdens mijn wandeling kom ik deze groepjes jongeren dan ook veel tegen. En wat kunnen ze het goed zeg! Maar de verrassing moet dan nog komen..

Ik heb mijn rondje bijna gemaakt totdat ik opeens door groepje jongeren geroept wordt, of ik erbij wil komen zitten. Hmm, ik denk: waarom ook niet? Na vele ontmoetingen met locals kan ik ook de Batak mensen aan de lijst toevoegen en wat ben ik blij dat ik heb toegestemd. Ik krijg tuak (een palmwijn die zij vanuit de jungle maken) aangeboden. Deze palmwijn stond op mijn lijstje om nog te drinken en komt zo dus wel erg spontaan voorbij! Het is nog lekker ook. Wel behoorlijk sterk (wat betekent dat ik later strompelend mijn hotelletje opzoek), maar het was gezellig! In Nederland gaan we bij elkaar zitten om te kletsen, zuipen of naar de bioscoop te gaan, de Batak mensen gebruiken de muziek (ze praten nauwelijks met elkaar tijdens de avond). Ik kijk naar de jongeren en hoe zij recht uit hun hart zingen (rode koppen van de tuak en stinkend naar de enorme hoeveelheden Marlboro die ze hier roken!). En yes, ik heb een video van deze avond. Goed, zoiets kun je volgens mij ook maar op weinig plekken meemaken, mazzelaartje dat ik ben!

Backpacken is even niet meer leuk
Na de reisdag zit mijn hoofd vol met alle ervaringen. Ik heb het gevoel dat ik zoveel meemaak dat het simpelweg niet in mijn hersens past! Ik sta op knappen, dus schrijf ik een hele dag alles van de laatste week op (aan het prachtige meer uiteraard). Daar was ik wel even aan toe kan ik je vertellen. Aan dit meer wil ik mijn rust pakken maar ik ben net iets te laat….. De oververmoeidheid heeft mij te pakken. Ik kan s’ochtends amper mijn bed uitkomen, maar het lukt me om toch mijn ochtendritueel aan het meer te doen (een kwartiertje stretchoefeningen, push-ups en andere krachtoefeningen voor ik begin aan de rest van de dag. Het geeft me een heerlijk gevoel om dit in alle rust aan het meer te doen en ook nog eens voordat iedereen opstaat. Is dat niet heerlijk? Ik geniet er in ieder geval van!). Mijn plan om een laatste dag te knallen voor ik rust neem valt in duigen. Ik stel mijn plannen bij en wil in ieder geval nog iets meepakken van de dag, dus besluit ik samen met de Czech naar een typische Batak Dancing te gaan. Een slecht plan. De hele reis ernaartoe, de dans zelf en de terugweg wil ik alleen maar slapen!

De terugweg verloopt ook al niet soepel. Ik mis de bus naar mijn hotel en mag daardoor een uur langer wachten. Vervolgens zet die bus (het was ook nog eens een schoolbus waardoor alles weer lekker krap was) me 2 km (!) van mijn hotel af en gaat zelf een andere kant op, lekker dan….. Er zit niks anders op dan lopen. Ik kan mijn ogen amper open houden en vecht tegen een vervelende neiging om over mijn nek te gaan. Noemen ze zoiets niet overleven? Ik loop als een zombie door de straten terwijl ik geen idee heb hoelang het lopen nog gaat duren. Ohja, halverwege het lopen begint het ook nog te regen!

Afijn, eindelijk zie ik het hotel. Ik loop in één rechte lijn naar mijn kamer, open de deur en lig op bed, eindelijk….. Mijn god, wat is het lang geleden dat ik zoo toe was aan slapen! Na 13 uur slapen (wie mij kent weet dat dit voor mij onmogelijk is om te doen maar blijkbaar kan ik het toch?) word ik duizelig en zweterig wakker. De vermoeidheid overheerst. Ik zal nog een paar dagen herstellende zijn……

Motorbike en fietsen
De dag voor ik ziek werd, doe ik een geheel nieuwe ervaring op: rijden op een motorbike! Nu kan ik jullie vertellen dat het begin niet erg vlekkeloos ging (soms ben ik nu eenmaal een klungel eerste klas…) maar na een beetje rondtoeren ging het aardig goed al zeg ik hetzelf! Samen met de Czech doorkruizen we het eiland. We zien de gehele Noordelijke kust, pakken een strandje mee en zien een hotspring (die zijn dus ook echt warm/heet!). Wat een prachtige ervaring om op zo’n scooter door wat stadjes te crossen. Het geeft dat gevoel dat je als backpacker wilt hebben: vrijheid!

De terugweg wacht nog een hele andere uitdaging. We gaan net iets te laat weg vanuit onze plek en moeten in het donker terug (net waar ik tijdens mijn eerste motorbike rit op zat te wachten….). Behoorlijk beangstigend zo nu en dan! De wegen zijn nu niet bepaald zoals ze in Nederland zijn en bovendien zijn er veel bochten en ga je veel omhoog en omlaag (lekker stuiteren dus, soms verbaas ik me erover hoeveel gestuiter mijn lichaam hier aankan. Ongelooflijk!). Maargoed, we overleven het en ik heb een geslaagde eerste motorbike ervaring op mijn naam staan! Ik geloof dat we zo’n 100 kilometer hebben afgelegd.

Na mijn ziekte voel ik me nog steeds niet fantastisch maar toch wilde ik op dit eiland graag nog een berg op fietsen. Na twee dagen rust huur ik een fiets (eerste keer fietsen hier haha. Er fietst hier echt helemaal niemand!) en leg een aantal kilometers klimmend en dalend af. Ook erg leuk om mee te maken! Al voel ik dat mijn lichaam nog niet op kracht is. Zoals al zovaak op mijn backpackreis vertrouw ik op mijn gevoel en besluit niet de gehele berg te doen (asfalt wordt stenen en blijkbaar is het met de fiets toch niet echt normaal te doen plus het feit dat ik me nog behoorlijk futloos voel, helaas geen bergtop vandaag….) Desondanks toch een mooi stuk gefietst door Tomok en op de terugweg zie ik een paar locals schaken. Ik stop eventjes en vraag of ik tegen iemand kan spelen. Dat vinden ze prima. Na een uur van volle concentratie (en verlies….), bedank ik de local voor de schaakpartij en stap ik weer op de fiets voor de laatste kilometers!

Nogmaal tobameer
Ik moet toch nog even terugkomen op het Tobameer, want het is prachtig hier. Op 10 seconden lopen van mijn hutje ben ik aan het meer waar je in kunt zwemmen (lekker met het warme weer omringt door de bergen). Het hotel is volgens mij het goedkoopste van het hele eiland (vette mazzel voor een budget backpacker als ik!) en het is dus een geluk bij een ongeluk dat ik hier ziek ben geworden (om positief te blijven: het had dus nog erger gekund!). Tijdens het herstellen heb ik aardig wat potjes schaak kunnen spelen (een hobby waar ik tijdens mijn reis graag extra tijd aan wil besteden, dat kwam nu dus goed uit) tegen een local.

Ik begin eindelijk weer wat honger te krijgen en wil mijn weg weer zo snel mogelijk vervolgen. Die weg gaat alleen wel een lange weg worden: 16 uur in de bus richting Bukkitinggi! Daar zal ik onder andere een andere local ontmoeten die mij met een beetje geluk de mooiste plekjes van Bukkitinggi en Padang laat zien! Dit gaat het laatste deel van mijn reis door Sumatra worden en ik wil weer vol energie genieten van dit eiland! Snel weer 100% fit worden dus.

Selamat tinggal!

Leroy

PS: Wil je nieuwe blogs van mij automatisch ontvangen? Aan de rechterkant kun je jezelf toevoegen aan de mailinglijst.