7 dagen in complete stilte tussen de monniken. Mijn retraite bij Dipabhavan Mediation Centre.

Mijn grootste highlight van Thailand staat op het programma! Ik koop nog wat voedsel voor vandaag aangezien ik de komende zeven dagen aanzienlijk minder zal eten! Ik hou een songthaew (minibusje) aan en geef hem mijn bestemming. Al rijdend geniet ik van het strand en laat mijn gedachten de vrije loop.  Ik ben zowel gespannen als energiek. Gespannen, want het zal niet makkelijk zijn om in zeven dagen de Boeddhistische regels binnen een retraite te volgen. Energiek, omdat ik er (hopelijk) veel sterker uit ga komen en het een fantastische ervaring is om mee te nemen in mijn motivatietrainingen. Ik ga jullie meenemen in één van mijn meest bizarre ervaringen uit mijn leven!

Strenge regels
Eenmaal bij het meeting point zie ik meerdere mensen wachten tot ze opgehaald worden door het meditatiecentrum. Veel gespannen gezichten. Eenmaal in de pickup realiseren we dat dit een heel bijzondere ervaring gaat worden. Iedereen stelt zich direct aan elkaar voor en de gespannen sfeer is voor even verdwenen.

We slapen in een dorm. Als we naar onze plek begeleid worden krijgen we een muskietennet en een deken mee. Ik zie mijn 'bed' al. Ik ga zeven nachten op een verhoogde vloer slapen en we hebben er ook een 'kussen' bij gekregen: een houtenblok dat zo hard als staal is. Ohja, en douchen gaan we lekker in de buitenlucht doen. Dit gaat leuk worden!

Het is zover. De laatste gesprekken met mijn lotgenoten zijn voorbij. We krijgen uitleg over de loopgrenzen (twee paadjes waar we langs mogen lopen in zeven dagen tijd) en de regels voor deze retraite. Voor zeven dagen mogen we onder andere niet praten, lezen, schrijven, muziek luisteren, dieren doden (helaas ook geen muggen....) en alleen in de ochtend om 7:30 (ontbijt) en 11:30 (lunch) eten. We trainen van 4:30 tot 21:30. Elk (half)uur volgen we een schema met daarin zittende meditatie, lopende meditatie, groepsmeditatie, chanting, chores en loving kindness meditatie. Ja, de lijst is nog langer maar dit zijn wel de belangrijkste punten!

Dag 1: dingdong en de start van de retraite
Mijn grootste mentale uitdaging van mijn reis staat op het programma. Ik ga voor zeven dagen in meditatie retraite. Dit betekent zeven dagen niet praten, lezen, schrijven, muziek luisteren en geen eten na 12:00. Ik voel de spanning opborrelen en dan ringelt de bel om 4:30 (DINGDONG!). We zijn begonnen....!

Iedereen komt langzaam zijn bed uitgekrabbeld. Ik was mijn gezicht en loop naar de meditatiehal voor de eerste meditatie. Iedereen zit op een kussen en kiest een plek waar hij of zij de komende zeven dagen zal zitten. Mannen en vrouwen worden gescheiden tijdens alle activiteiten. Dit geldt dus ook voor het eten (vrouwen voorin, mannen achterin). Niet dat het iets uitmaakt want we mogen toch niks zeggen!

Na het eerste ontbijt gaan we door met zittende meditatie. In de ochtend heeft de monnik een toespraak gehouden met een paar tips voor het mediteren. Mijn geest is geconcentreerder dan ooit en ik sla alles tot in detail op . Vol energie ga ik meteen aan de slag om mediteren zo snel mogelijk onder de knie te krijgen. Ik doe precies wat de monnik zei en dit blijkt een voorbode voor een bijzonder en onvergetelijk succesvolle meditatie retraite.

Mijn geest werkt harder dan ooit tevoren. Ik heb nooit geweten dat een volledige concentratie van de geest zo zwaar kan zijn! Pas door de meditatie kom ik erachter dat we onze geest veel meer kunnen inzetten dan we nu doen. Alleen al door dit inzicht is de meditatie retraite leerzaam en we zijn nog geen twee uren bezig!

Ondanks mijn vermoeide geest train ik ook in de pauzes. Ik wil alles uit deze zeven dagen halen en gebruik al mijn discipline, concentratie en wilskracht om dit te bereiken. Het valt zwaar. Ik zit daar maar aandacht te besteden aan mijn ademhaling zonder te weten of ik het goed doe. Het enige wat de monnik steeds zei in zijn talk is dat je geduld moet hebben, maar hoeveel geduld kan een mens hebben?

De eerste dag is enorm frustrerend. Alleen al het onder controle brengen van mijn ademhaling is ongelooflijk zwaar en moeilijk! Om de minuut kijk ik op de klok of ik al een paar minuten in meditatie ben geweest, maar dat valt tegen. De minuten verstrijken langzaam. Erg langzaaaaaaam. Ik vraag me af wat ik hier in godsnaam doe en of er iets gaat veranderen de komende zeven dagen. Ik mag het hopen!

Iedereen is doodstil en geconcentreerd op de meditatie. Sommigen beginnen zenuwachtig heen en weer te bewegen terwijl anderen op zombies beginnen te lijken. Één ding is zeker: de meditatiesessies zijn vermoeiend!

Dag 2: mijn geest staat op zijn kop
Dingdong: 4:30. De bellen rinkelen weer en de eerste mannen beginnen al kreunend op te staan. Het is weer tijd om me vast te bijten in een nieuwe meditatiedag. Elke dag leest een monnik 15 minuten een Dhamma talk voor. Dit is meestal een Boeddhistisch verhaal waarin het lijden en het verlangen dat de hersens in ons leven hebben uitdrukkelijk naar voren komen.

Gelukkig had ik vantevoren al gelezen dat de eerste vijf dagen het zwaarste zijn en dat daarna vaak een moment komt waarop je 'het te pakken hebt'. Dit houdt mijn hoop op betere dagen in leven. Bij mij gebeurt er echter iets onverwachts gedurende de middag dat mijn hele meditatie retraite op zijn kop zet. Voor de zoveelste keer zet ik mijn geest aan het werk, maar dit keer begint mijn geest keuren te vertonen. Ik begin steeds minder grip op de zaken te krijgen en het wordt steeds lichter voor mijn ogen. Hoe dieper ik ga, hoe meer ik mijn lichaam weerstand voel bieden. Mijn lichaam wil niet verder gaan en begint helemaal te zweten. Voor 1 seconde bevindt mijn geest zich in een andere wereld die ik nog nooit eerder heb meegemaakt! Uit angst wil ik direct uit mijn meditatie komen!

Ik hap naar adem, voel me lijkbleek en het zweet druipt over mijn lichaam. Wat is er in godsnaam gebeurt? Wat volgt is onbeschrijflijk, maar ik zal mijn best doen alles te omschrijven. Het gevoel is nog het beste te vergelijken met de ergste nachtmerrie die je ooit gehad hebt. Iedereen is nog aan het mediteren maar ik besluit frisse lucht op te zoeken en te kalmeren. Ik wandel een stukje en na verloop van tijd voel ik me opeens anders. Ik bedoel echt anders. Ik heb geen idee hoe dit kan of wat het precies is. Opeens zie en hoor ik dingen anders. Ik hoor geluiden vanuit de natuur die ik nog nooit eerder gehoord heb.

Ik ben angstig van het moment en tegelijkertijd razend nieuwsgierig naar wat ik nu doormaak. Na de sessie besluit ik op de meditatieleraar af te stappen. Ik kan me op niks anders concentreren dan het gevoel waar ik in terecht was gekomen. Ik moet weten wat dit voor iets absurds was!

Ik leg de monnik uit wat me gebeurt is en hij vertelt me dat ik het punt van totale concentratie heb bereikt. Hij vertelt ook dat ik waarschijnlijk veel geluk heb gehad aangezien andere mensen het pas ongeveer vijf dagen te pakken krijgen en sommigen lukt het zelfs helemaal niet. Met deze informatie vraag ik hem wat ik nu moet doen. Aan de ene kant wil ik het nog een keer proberen aan de andere kant ben ik angstig door die ene seconde wat er gebeurde. Kan en wil ik het wel nog een keer meemaken?

Hij vertelt me dat ik het opnieuw moet proberen want de geest is het niet gewend om op dit concentratieniveau te zitten (makkelijk praten heeft die beste man haha). Hoe vaker je deze traint, hoe beter het zal gaan. Hier zit wat in. Hij waarschuwt me dat het moeilijk zal worden opnieuw in deze staat terecht te komen, want als je het graag wilt is de geest niet optimaal geconcentreerd en lukt het dus niet. Je bereikt dan het punt van frustratie wat bij mij ook het geval zal zijn.

Dag 3: toenemende frustratie
Ik voel me een buitenstaander tussen al deze mensen want de kans is groot dat ik de enige ben die dit onbeschrijflijke moment nu doormaakt en misschien wel de enige die het zal meemaken gedurende deze zeven dagen. Voor het eerst heb ik de neiging om te willen praten. Puur en alleen om te weten of iemand anders hetzelfde meemaakt, want verder heb ik totaal geen last van de stilte. Integendeel, ik vind het heerlijk!

Oké, daar gaan we weer. Ik neem mijn meditatiehouding weer aan, ontspan mijn schouders en ga met nieuwe energie aan de slag. Het is niet eenvoudig. Wat de monnik zegt klopt precies. Als je deze staat eenmaal bereikt hebt wordt het verlangen te groot met als gevolg dat de geest niet kalm genoeg is om de hoge concentratie te bereiken. De dag verloopt daardoor teleurgesteld maar gaat wel snel voorbij. Ik weet namelijk welke stappen ik heb gezet om dit niveau te bereiken en nu moet ik een weg vinden om hier weer in terecht te komen. Zoals jullie al wel kunnen lezen is alles een heel mentaal proces en dit maakt het lastig om te omschrijven wat ik meemaak. Het is te vergelijken met het uitleggen van verliefdheid. Dat kan kunnen we ook niet met woorden beschrijven. Het is allemaal een gevoel. Ik doe mijn best dit zo goed mogelijk te doen door te beschrijven wat er door mij heen is gegeaan gedurende deze zeven dagen.

Ik krijg de smaak weer te pakken en krijg het voor mekaar om tijdens meditatiesessies mijn concentratie vijftien minuten vast te houden. Dit zorgt ervoor dat dagen voorbij lijken te vliegen. Alsof ik de tijd kan versnellen door me volledig op mijn geest te richten. Klik: 21:30 en het licht is uit.

Dag 4: welkom terug concentratie!
Jaaaaa! Na een paar zware dagen bereik ik het ultieme punt weer. Het voelt net alsof ik een voetbalwedstrijd heb gespeeld en daar in de laatste minuut de winnende heb gemaakt. De adrenaline giert door mijn lichaam! Ik zweet nog steeds maar krijg steeds meer vat op mijn geest. Ik hou de concentratie iets langer vast voordat ik mezelf er weer uit wil brengen. Dit levert nog wel een probleem op want ik kom erachter dat ik mijn ogen niet kan openen. Hoe gek is dit!! Ik probeer daarom eerst mijn geest minder geconcentreerd te maken en na wat experimenteren lukt het me mijn ogen weer te openen. Wacht op de rest van het verhaal want het wordt nog gekker!

Nadat ik dit punt heb bereikt neem ik weer een frisse wandeling om mijn geest tot rust te brengen en dan gebeurt er iets geks. Ik voel me namelijk totaal anders. Nog extremer dan de eerste keer. Er verschijnt automatisch een glimlach op mijn gezicht. Eerst nog van het feit dat ik het gevoel heb veel vooruitgang te maken, later blijkt dit echter een euforisch gevoel te geven. Allemachtig. Tijdens de wandeling voel ik me net superman! Niet normaal gewoon! Ik hoor geluiden in de natuur helderder dan ooit en zo kom ik op een gegeven moment zelfs een hagedis tegen in het bos die ik anders nooit gezien zou hebben. Ja, mijn concentratie is enorm verhoogd. Voor dit moment dan, want je zult begrijpen dat dit natuurlijk geen normale situatie gaat worden.

De rest van de dag kan ik niet meer mediteren. Ik kijk naar de andere mensen die zich als zombies voortbewegen (zoals ik voor het concentratiemoment ook deed). Het voelt alsof ik een drugs heb genomen zo geweldig voel ik me. De adrenaline stroomt door mijn lichaam en slapen gaat dan ook moeilijk. Ik zit nog vol energie en probeer het gevoel dat ik nu heb te begrijpen. Wat gebeurt er in hemelsnaam met me?

Dag 5: ik kijk uit naar de volgende meditatiesessie!
De volgende dag heb ik nog steeds de verhoogde energie en ik kijk er naar uit om mijn geest weer te trainen. Het begint nu zelfs leuk te worden om er aan te werken. Hoe anders was dat vooral de eerste twee dagen! Frustratie maakt plaats voor vastberadenheid. Vandaag is het een 'vrije meditatiedag'. Dit betekent dat we niet om het halfuur van meditatiesessie wisselen maar dat jezelf kunt kiezen tussen de vormen. Ik hou vooral van de zittende meditatie en wil mezelf uitdagen door de concentratie langer vol te houden. En hoe! Ik zet een persoonlijk record neer: 1 uur en 15 minuten zit ik in meditatie zonder mijn ogen te openen. Gekkenwerk!

Het eerste wat ik dacht toen ik mijn ogen weer opende was 'oh is het al zo laat?.' De rest van de tijd laat ik mijn geest uitrusten en verwonder ik mij over het feit wat er allemaal gebeurd. Het is allemaal zo onwerkelijk, gek, raar of hoe je het ook maar wilt omschrijven (en voor jullie nog gekker om te lezen maar het is geen grapje haha).    

Dag 6: de laatste dag en laatste uitdaging
Tja, hoe is het mogelijk. Je kunt niet praten, schrijven, lezen en je mag ook niet aan het verleden of de toekomst denken (het doel van mediteren is leven in het hier en nu), maar toch raak ik verveeld. Ik heb het concentratieniveau bereikt en kan mezelf binnen een halfuur in deze staat terug brengen, fantastisch! De gevolgen zijn zoals je de voordelen van meditatie op internet leest: minder stress, een kalme geest en zaken zijn sneller te relativeren.

Op de laatste dag gebeurt er iets heel typisch die dit mooi illustreert. Tijdens onze laatste lunch komt er een jongeman van rond de 35 naast me zitten. Hij heeft een enorm bord vol eten en begint te eten als een gek. Hij smakt bijzonder hard. Ik bedoel, het enoooorm hard. Alsof hij al zijn frustraties van de retraite over zijn eten afschreeuwd. Normaal zouden we daar geirriteerd door raken is het niet? Ik wel in ieder geval, maar nu niet. Het maakt me niet uit. Ik word niet opgefokt en eet gewoon mijn eigen bordje leeg. Hoe zeg je zo iets: 'de kalmte zelf zijn?'

Ik stap naar de monnik om de vervolgstap van het mediteren te vragen en hij zegt dat ik toe moet werken naar het euforische gevoel. Heel grappig, dat heb ik dus gisteren meegemaakt! De volgende stap is om negatieve gevoelens te krijgen met als doel om de positieve en negatieve gevoelens daarna meer te accepteren. In ons leven zullen we altijd beide gevoelens ervaren en hoe beter we hier mee omgaan, hoe 'makkelijker' het leven wordt. Dit gebeurt natuurlijk niet door een paar dagen trainen en dat is ook meteen het moeilijke van mediteren. Je ziet pas echt effect als je dit jaren traint. Monniken werken elke dag vele uren aan het beter omgaan met gevoelens en het lichaam en de geest beter te begrijpen.  

Ik daag me nog een laatste keer uit door nog dieper in mezelf te kijken en ook de negatieve gebeurtenissen naar boven te halen. Dat maakt de laatste dag een extreem zware dag maar ik voel dat ik ook deze kan overleven en dat doe ik dus ook! Als afsluiting mogen mensen een korte toespraak houden over wat deze dagen met hun gedaan hebben. Vrijwel iedereen lijkt het eens te zijn: de meditatie retraite was een onvergetelijke ervaring!

Dag 7: het delen van ervaringen
In de ochtend doen we nog een laatste meditatie en daarna kunnen we eindelijk met elkaar praten! Ongelooflijk hoe je een band met mensen kunt opbouwen zonder ook maar een woord te zeggen. Veel mensen zeggen dat ze het gevoel hebben elkaar al vele jaren te kennen! De meesten hebben veel gefrustreerde dagen gehad en vonden het vooral extreem zwaar. Ik heb het iets anders ervaren door het 'geluk' te hebben gehad al heel vroeg de juiste concentratie op te roepen. Natuurlijk kan ik niet ontkennen dat het ongelooflijk zwaar was. Je doet dit niet voor de lol en moet zeker een sterke motivatie hebben om dit te willen doen! Ik kan er nog zoveel meer over schrijven maar wil het graag hierbij laten, dan kan ik ook nog wat tijd op het strand doorbrengen (zoooo vervelend).

Nederland: ik kom er weer aan!
Na de meditatie retraite reis ik met een nachtbus in 12 uur naar het vaste land: Hua Hin. Hier wil ik een paar dagen genieten aan het strand en mij verwonderen over mijn hele reis en in het speciaal de meditatieweek. Na een paar dagen zal ik terugkeren naar Bangkok om het vliegtuig te pakken richting Nederland! Niet voor de eerste keer gedurende mijn reis voelt het alsof ik in een achtbaan van emoties terecht ben gekomen. Alles is één grote fantastische ervaring. Het is tijd om de laatste écht rustig aan te gaan doen voor ik terugkeer.

Tot in Nederland!

Leroy

PS: Wil je nieuwe blogs van mij automatisch ontvangen? Aan de rechterkant kun je jezelf toevoegen aan de mailinglijst.