Van wandelen tussen de immense gebouwen in Bangkok tot kokosnoten hakken in het lokale Surat Thani

Beste volgers en vrienden,

Eindelijk ben ik er weer met een blog! Inmiddels ben ik alweer 10 dagen in Thailand (de tijd vliegt voorbij!). Na de avonturen in Indonesië is het even wennen om weer in een ander land te zijn waar andere normen en waarden dominant zijn. Omschakelen dus! Één hebben beide landen in ieder geval gemeen: er zijn genoeg avonturen te beleven! Laat ik jullie meenemen in mijn eerste 10 dagen Thailand. Het land van de onafhankelijkheid, het boeddhisme en het alom gerespecteerde Thaise koninkrijk!

Een nieuwe wereld: van Indonesië naar Thailand!
Ho even. Niet zo snel Leroy, want zo gemakkelijk kwam ik niet van A naar B. De vulkaan die ik heb beklommen, de Rinjani, is in Indonesië uitgebarsten. Dit is een paar dagen voor mijn vertrek gebeurd. Enorme hoeveelheden smog teisteren het eiland Bali. Er is zelfs zoveel smog aanwezig dat het vliegveld van Bali compleet werd afgesloten! Op het moment dat ik moest vertrekken is het vliegveld al 3 dagen dicht. Kan ik wel vertrekken? Eerst krijg ik nog een email dat er een vertraging van 3 uur is, maar even later krijg ik alsnog de berichtgeving dat ook mijn vlucht gecancelled is. Sterker nog: alle vluchten zijn gecancelled! Dat eindigt goed in Indonesië…..

De gecancellede vlucht is niet mijn enige probleem. Mijn visa verloopt namelijk ook over een paar dagen. Dat betekent dat ik eerst naar de immigratie moet om te kijken of mijn visum kosteloos verlengd kan worden door onvoorziene omstandigheden. Ik krijg een duidelijke nee te horen…. Vervolgens reis ik snel door naar Denpasar Airport (vliegveld Bali) om te praten met AirAisiaover over mijn vlucht. Uiteindeljk heb ik 1 keuze die binnen mijn visa valt. Ik dien per direct een nachtbus te pakken van Denpasar (Bali) naar Surabaja (Java) en vanaf dit vliegveld naar Bangkok te vliegen. Mede doordat de vluchten vandaag en gisteren wel vlogen in deze stad besluit ik het risico te nemen. En zo zit ik een uur later in een nachtbus van 12 uur richting Surabaja. Ik spreek van geluk dat deze vlucht doorgaat en als ik mijn boarding ticket ontvang komt er een einde aan alle onzekerheid: Bangkok, ik kom eraan!

Welcome back Bangkok
In het vliegtuig gaan mijn gedachten terug naar drie maanden geleden. Toen begon ik mijn backpackavontuur Bangkok! Hoe anders was die situatie. Ik was een beginneling met nul ervaring. Een jongen die voor zijn eerste backpackavontuur het gekke idee had voor een soloreis door Azië. Ik dwong mezelf deze stap te zetten en op het vliegveld zat ik vol adrenaline. Wat gaat er gebeuren?

Nu is het anders. De adrenaline is nog steeds aanwezig maar in plaats van een soort angst voor het onbekende voel ik me nu een stuk zekerder. Mijn gedachten worden onderbroken wanneer ik eenmaal arriveer op de luchthaven. Ik besluit opnieuw het locale transport te nemen en het gemak van een taxi over te slaan. Op het internet las ik dat je beter niet met de bus kunt gaan als je niet weet hoe het transport in Bangkok werkt. Als dit ten strengste wordt afgeraden, wat doe ik dan? Juist. We nemen het lokale transport! Veel goedkoper en bovendien een stuk avontuurlijker. Een paar minuten later bevind ik me in een overvolle bus met Thaise mensen. Halfgebukt sta ik met mijn te grote backpack in het busje. Ze lachen me al net zo vriendelijk aan als in Indonesië! Het harte welkom is in ieder geval weer aanwezig. Ik voel me nu al thuis tussen al deze onbekende mensen. Ik lach ook om het verkeer. Vergeleken met Indonesië is dit werkelijk een makkie! Ze hebben in de bussen en metro zelfs airco. Daarnaast zijn de wegen ook vele malen beter. Thailand is absoluut meer ontwikkeld.

Redelijk eenvoudig arriveer ik in Bangkok City waar ik mijn slaapplek met 7 andere mensen deel. Gezellig op het stapelbed! De stad overweldigt me. Na de veel kleinere steden in Indonesië bevind ik me nu in het midden van gigantische gebouwen gevolgd door vele billboards. Vantevoren koos ik ervoor om nu een ander gebied te bekijken dan drie maanden geleden. Bangkok is enorm en als je de stad wilt leren kennen kun je daar gemakkelijk een paar maanden over doen. Ik kies voor Silom Area, een rustigere omgeving en dichtbij het Lumpherini Park. Dit park wilde ik bij mijn vorige bezoek al bekijken. Toen kwam ik er niet aan toe, maar nu wel! Het park maakt indruk. Ze hebben vele fitnessaparaten (waar de Thai gretig gebruik van maakt) een hardloopwedstrijd, rondvaartbootjes (de welbekende romantische eendenbootjes), een voetbalveld en nog meer. Zo gebeurt het plotseling dat ik op nog geen 1 meter afstand een hagedis tegenkom. Blijkbaar is het normaal dat deze in het park rondloopt!

Na het park loop ik kilometers met mijn backpack door de stad. In de hitte loop ik door de gigantische ‘shopping malls’ van de stad. Dit zijn ongeveer acht gebouwen waarvan ieder minimaal drie verdiepingen hoog. Hier kun je werkelijk alles kopen wat je maar wilt! Ik vervolg mijn weg richting het busstation om richting het eiland Koh Pha Ngan te vertrekken wanneer er iets merkwaardigs gebeurt. Opeens hoor ik muziek door het hele busstations. Alle Thaise mensen staan plichtmatig op. Ik geloof niet wat ik zie. Is de koning op het busstation aanwezig? Is er een speciale gelegenheid? Ik geef mezelf 5 seconden de tijd om dit te verwerken en besluit vervolgens ook te staan en te doen wat de Thaise mensen doen. Na ongeveer dertig seconden stopt de muziek, mensen gaan weer zitten en hervatten hun activiteiten. Mijn mond staat open. Wat was dit? Pas later kom ik erachter: het was het volkslied van Thailand. Dit blijkt regelmatig tegebeuren als teken van respect en trots richting het koninkrijk. De koning is hier een soort van halfgod.

Ongelooflijke pech: mijn plannen vallen in duigen
Hoeveel pech kun je hebben? Eenmaal op het eiland Kho Pga Ngan (na opnieuw een nachtbus en een reis van 12 uur over land en zee) krijg ik twee enorme teleurstellingen. In Thailand had ik twee activiteiten die mijn highlights moesten worden: duiken (duikbrevet halen) en een meditatie retraite (waarover later meer). Ik ben echter al een week verkouden en als ik eenmaal verkouden ben is de ervaring dat ik dit maanden blijf. Met een verkoudheid kun je niet duiken en dus valt mijn eerste highlight al weg. Het tweede plan valt nog harder in duigen. Speciaal voor de meditatie ben ik naar dit eiland afgereist, maar door een fout op de website bieden ze deze maand alleen een andere meditatievorm aan die al weken aan de gang is. Met andere woorden: de meditatie retraite waar ik voor kwam gaat niet door! Ik kan dus ook een kruis door mijn tweede highlight zetten.

Ik voel dat ik behoorlijk gefrustreerd raak, want ik heb er veel moeite voor gedaan een goede plek te vinden en ere en lange reis voor gemaakt om hier te komen. Het eiland staat verder bekend om het hoge gehalte van toeristen die  hier komen om te feesten. Net iets waar ik helemaal geen zin in heb! Uiteindelijk relax ik hier noodgedwongen een paar dagen om nieuwe plannen te maken (toch nog niet zo’n ramp).

Van vallen naar opstaan: couchsurfen en toch mediteren?
Na een paar dagen onzekerheid krijg ik eindelijk de bevestiging van een ander meditatiecentrum dat ik hier terecht kan. Dit gaat echter nog even duren en omdat ik vooral niet te lang op het feesteiland Kho Pha Ngan wil blijven zegt mijn gevoel dat ik iets anders moet doen. Dat ‘iets anders doen’ wordt uiteindelijk couchsurfen. Het lijkt me een goed idee om na vele bezoekjes bij Indonesische mensen een kijkje te nemen bij een Thai! Terug naar het vaste land dus. Na de nodige moeite vind ik een man die mij kan hosten. Ik ben benieuwd!

Ik reis af naar Surat Thani, een klein havenplaatsje in het zuidoosten van Thailand. Een goede plek om de Thaise cultuur beter te leren kennen! Al snel wordt duidelijk dat de man, Naran, gebrekkig Engels spreekt dus dat gaat nog leuk worden. Een leuke activiteit in Surat Thani is het bijwonen van hun authentieke Monkey Show. Hier leiden ze apen op om kokosnoten uit bomen te halen en te verzamelen voor boeren/verkopers. We arriveren op tijd waardoor ik, voordat de overige toeristen komen, de kans krijg om met één van de apen te ‘spelen’. Zo’n kans krijg je ook niet vaak!

Het eerste wat me opvalt in Thailand? Het eten! De Thaise mensen zijn dol op eten. Werkelijk overal kun je eten kopen. Ik ben zelfs al zo erg ingeburgerd in de Oosterse cultuur dat ik niet eens meer in een supermarket of restaurant kom. Ontbijt, lunch, diner, fruit of andere snacks. Alles wordt van de straat gekocht! Heerlijk voedsel, authentiek en goedkoop, wat wil je nog meer? Leuk extraatje: de local leert mij hoe ik een kokosnoot vanuit de boom tot kokosnootdrank kan maken. Zo sta ik opeens met een bijl in mijn hand een kokosnoot open te halen en deze later zelf op te drinken. Super!

En ohja, ik zou het bijna vergeten, maar de term couchsurfen is deze dagen letterlijk van toepassing. Ik slaap drie nachten op een houtenbed. Geen matras, maar gewoon een plank. Er zit geen verschil tussen het slapen op dit ‘bed’ of het slapen op de vloer. Het enige wat ik kan doen is een wel erg dun dekentje tussen mijn lichaam en het houtenbed doen. En dat doe ik dan ook maar al te graag! Al met al een ervaring die ik nog niet heb gehad tijdens het backpacken.

Grootste uitdaging van mijn reis komt nog?
Ondertussen weet ik niet meer zo goed wat nu mijn grootste uitdaging was/is van mijn reis. Er gebeurt zoveel! Bij terugkomst zal ik vele herinneringen krijgen van alle gemaakte foto’s (gelukkig schiet ik veel foto’s!). Ik sta op het punt Surat Thani achter me te laten en mezelf via een nachtboot te verplaatsen naar het eiland Koh Samui waar ik, als het goed gaat, alsnog een meditatie retraite kan doen: zeven dagen leven als een monnik, maar vooral mentaal keihard werken. Het is een zevendaagse meditatie retraite waarbij ik zeven dagen niet mag praten, twee maaltijden per dag krijg (alleen in de ochtend!), slaap op een houtenbed (opnieuw) en hele dagen mediteer. Zeven dagen geen mobiel, geen schrijven, en zelfs niet lezen.

Nu vraag je je misschien af: waarom ga je dit in godsnaam doen? Wat is hier nu het plezier van? Ik geef toe. Het zal niet bepaald het leukste worden en ik weet niet eens of ik in staat ben om dit zeven dagen vol te houden. Er zijn veel mensen die tijdens de retraite afvallen. Toch heb ik drie belangrijke redenen om het te doen. Ten eerste wil ik mijn backpackavontuur in stilte (en stijl) afsluiten door mezelf een laatste ultieme (mentale) uitdaging te geven. Bovendien staat een meditatie retraite al een poosje op mijn bucketlist en hier heb ik een mooie mogelijkheid om het te doen. Ik wil mezelf nog beter leren kennen dan ik nu doe en dat is meteen een bruggetje naar mijn tweede reden. Bij terugkomst wil ik me gaan richten op het coachen in persoonlijke ontwikkeling en motivatie. Mijn meditatie retraite helpt mij om deze ervaring mee te nemen in mijn eigen workshops. De derde reden is de Thaise cultuur. Maarliefst 98% van de Thaise mensen is Boeddhist en één van de belangrijkste aspecten binnen het Boeddhisme is meditatie. Ik sta ervoor open om te leren hoe zij het mediteren in hun geloof inzetten. Zelf ervaren is naar mijn mening de beste manier om een cultuur beter te leren. Ik ben angstig en enthousiast tegelijk. Ik ben benieuwd wat er tijdens deze dagen gaat gebeuren!

Na mijn reis van Surat Thani naar Koh Samui neem ik een paar dagen de tijd om het eiland te verkennen voor ik zeven dagen in stilte ga. Het laatste deel van mijn backpackavontuur komt daarmee steeds dichterbij.

Ik hoop dat je ook deze blog weer de moeite waard vond. Tot na mijn stilteperiode!

Groetjes uit Surat Thani, Leroy

PS: Wil je nieuwe blogs van mij automatisch ontvangen? Aan de rechterkant kun je jezelf toevoegen aan de mailinglijst.